14 – 13 = …

Juist. Nog maar één week en het avontuur zit er op. De tijd vliegt. Deze week zal een week zijn met toch nog een redelijk druk programma; allemaal van die beloftes die ik gedaan had en die nog even in rap tempo afgewikkeld moeten gaan worden. En nog wat dingetjes kopen, nog dat ene museumpje bezoeken…. maar zo zie ik het graag hoor. Dat houdt me lekker scherp altijd, en het geeft me het gevoel dat ik er het maximale uit ga halen.

M’n boeken heb ik uit. Dat is mooi, want dan is het nu tijd om ze weg te brengen. Ze verdienen een tweede leven. Dus breng ik ze maar naar een hotel in de buurt, waar ze aan book exchange doen. Dan hebben ze een boekenkastje met boeken waar reizigers hun uitgelezen boek kunnen inruilen voor een boek wat ze nog niet kennen. Scheelt de reizigers een hoop sjouwwerk ;) En het lijkt me voor Nederlandse toeristen wel leuk als ze daar een rijtje met Nederlandse boeken zien staan. Heb er trouwens ook een soort logboekje in gemaakt, waar reizigers op kunnen schrijven in welke landen het boek terecht komt. Een soort kettingboek. Ben benieuwd waar ze allemaal terecht gaan komen..!

Vorig weekend was Jens-weekend. Jens heeft afgelopen maandag zijn vlucht genomen richting Denemarken. Was wel leuk, om de laatste twee dagen samen nog even door Delhi te gaan en ons tegoed te doen aan onze gezamenlijke passie die koffie heet. Nog even de grootste moskee van India mee gepakt, en een joekel van een Hindoe-tempel met een nog joekeligere tuin er omheen. En zondag… was Jens er klaar mee. Hij zat met zijn gedachten al in Denemarken volgens mij; hij wist niet meer wat we moesten gaan doen. Zijn we nog maar even een boek gaan kopen (cadeautje voor een vriend), en daarna nog onze gezondheid verkloot bij de Subway. Wandelingetje door het park, en toen was het wel klaar. Was gezellig, en als hij nog ‘ns in Nederland komt (en vice versa) dan zien we mekaar vast wel weer. Of niet. We zien wel. De laatste twee weken in ieder geval op eigen houtje.

Voor al die mensen die mij al jarenlang kennen, mij al he-le-maal in het decor van huisje, boompje en beestje zien zitten en allicht al meerdere tips, trucs en koppelpogingen hebben uitgehaald om mij toch alsjeblieft eens aan een leuke vrouw te helpen…. Goed nieuws! Jullie hobby blijft bestaan. Want nee, ik kom niet met een vrouw thuis* ;) Je hebt twee typen Indiase vrouwen: knappe, en hele knappe. Daar zal het beslist NIET aan liggen. Maar ze zijn zo traditioneel… trouwen rond je 25e -maar liefst nog eerder- en z.s.m. aan de kindjes (mmm… zijn kindjes nou de boompjes of de beestjes?). En niet een of twee, maar meteen een heel cricketteam. En de mannen lopen er doorgaans bij als getemde schoothondjes. Of pakezels. Beslist geen aantrekkelijk vooruitzicht. Nee, ik laat het er bij.

* Nee, ook niet met een man. Dat is trouwens een ervaring apart in India. Tuurlijk gebeurt het in Nederland af en toe dat je door een man benaderd wordt; ook homo’s willen graag een partner en gooien daarom ook hengeltjes uit. Is mij prima; met een handige schijnbeweging even duidelijk maken dat de wijzer van mijn geaardheid toch echt naar de heteroseksuele kant uitslaat, er wordt even begripvol gelachen en we gaan verder.
In India is homoseksualiteit echter niet zo geaccepteerd. Dus als een man je dan benadert, dan geeft het in eerste instantie de schijn alsof hij probeert je heroïne te verkopen. “I like your physics”, hoorde ik half fluisterend op de roltrap naast me. Één blik naar rechts was genoeg om te zien dat er stevig naar me gehengeld werd. Prima, mag van mij. Boven op het platform, wachtend op de metro, vroeg hij me tersluiks wat ik van homoseksualiteit vond. Ik zei dat ik alles best vond, maar dat het mijn kopje thee niet was; ik was meer van de meisjes. Dat léék mij een duidelijk signaal…. “I like to play with the boys”, fluisterde hij vervolgens grijnzend in mijn oor.
Oke, toch maar een andere wagon dan. Hengelen is prima, maar na zo’n duidelijk signaal is het natuurlijk wel klaar. Mij proberen om te praten werkt echt niet ;)
Al met al geen benijdenswaardige situatie waarin Indiase homo’s zich bevinden; dat wil ik er maar even mee gezegd hebben. Mocht het COC nog een gaatje hebben in hun agenda; kom effe hier heen. Deze jongens hebben pas écht een steuntje in de rug nodig.

Inmiddels is Dettol een van m’n grootste vrienden geworden. Die geur biedt precies het contrast wat ik nodig heb, te midden van alle andere penetrante geuren die Delhi mijn reukorgaan in perst. Je handen wassen is gewoon een feestje..!

Zullen we met z’n allen de wereldwijde afspraak maken dat we geen kinderen onder de twee jaar onder de make up smeren? Het ziet er niet uit..!

Komende maandag nog even lekker een dagje uit, naar Amritsar (die 550 km. doen we ‘s nachts). Daar staat zo’n enorme Efteling-achtige Gouden Tempel. Dat zal m’n laatste tempel ook wel wezen trouwens; heb er nu wel weer genoeg gezien. Op elke hoek staat er wel een. Er schijnen ook wel iets van 30.000 Hindoe-goden te zijn… tja, het is een keer goed hoor.

Dan nog wat ontmoetingen, de laatste dingetjes kopen… ik hoor stiekem de motoren al ;)

Groetos, en tot volgende week!