Eindpleidooi

Hello,

Inmiddels ben ik weer thuis! Daar ben ik blij mee hoor; ik werd weer hartelijk onthaald op het vliegveld door mijn broer, en thuis ging dat nog even door met zussen, een zwager en een nichtje die al knakworst aan het stoken waren toen ik binnen kwam. Kijk, da's lekker thuis komen ;) Ik moet alleen nog wat tijd nemen om de boel thuis weer op z'n plaats te krijgen zoals ik dat hebben wil, en de laatste moeheid moet er nog even uit. Want maandag begon wel gewoon weer een werkdag, en nota bene nog op een nieuwe werkplek ook. Dus het keurslijf is gewoon weer begonnen hoor, haha!

Drie maanden en een week, zolang was ik in Delhi. Wat een stad... erg imponerend in den beginne; erg druk, vies en het lijkt een wirwar van straten. Totdat je er langer bent; je gaat de stad waarderen. Je leert de metro kennen: een fantastisch vervoermiddel waarmee je op bijna alle gewenste plaatsen kan komen. Reizen door de stad betekende ook meestal de eindbestemming opzoeken, en gewoon de dichtstbijzijnde metrohalte opzoeken. Prima te doen! En dan kom je op ten duur ook in het zuiden van Delhi, waar de mooiste tempels, tuinen en parken te vinden zijn. Schoon, en niet zo druk. De plekken om te relaxen dus. Ook Connaught Place, de Kalverstraat van Delhi, is een verademing; goede koffie bij Starbucks bijvoorbeeld! Je went aan de stad, aan de gebruiken, en het voelt op een gegeven moment als 'thuis'. Ik betrapte mezelf er op dat ik blij was dat ik weer 'thuis in Delhi' was, na een weekendje weg.
Zou ik er kunnen wonen? Ja. In het zuiden wel. Die drukte in het centrum is lastiger te trekken; vooral omdat je als blanke ook nog de verkopers van je af moet slaan. Maar ontwijk je dat... ja, dan is het te doen. De stad is in ieder geval de moeite waard.

Het project. Velen vroegen me al de afgelopen dagen: "is het project geslaagd?". Het antwoord is ja. Mijn doel was om te kijken of en hoe er meer zelfredzaamheid en duurzaamheid gerealiseerd kan worden, in een organisatie die nu nog volledig afhankelijk is van giften. We hebben dit besproken, overeenstemming bereikt over het belang van meer zelfredzaamheid, met het team bedacht hoe we zelf geld kunnen genereren, en met die ideeën zijn we aan de slag gegaan. En als het resultaat na drie maanden is dat we twee bedrijfjes hebben opgezet die er klaar voor zijn om veel klanten te gaan bedienen, dan denk ik dat je dat wel als geslaagd kan bestempelen.

Helaas lukte het vooralsnog niet om de bedrijfjes nu al veel winst te laten maken. Dat had ook te maken met de spanningen op de werkvloer. Als de twee directeuren een soort koude oorlog voeren, en niet MET elkaar praten maar wel OVER elkander praten tegen derden, dan zit er iets mis.
Er ontbreekt binnen de organisatie een duidelijke visie. Men werkt nog steeds met de visie van 15 jaar geleden, van toen ze begonnen. Dat is een mooie visie, maar alle doelen waren een paar jaar geleden al behaald. Dat betekent dat je visie achterhaald is en dat je deze zal moeten vernieuwen. Ik denk dat daar de schoen wringt; de ene directeur wil linksom met de organisatie, en de andere directeur rechtsom. En er wordt nog niet voldoende water bij de wijn gedaan (excuses naar elkaar maken, tijd en energie aan elkaar spenderen) om tot één visie te komen.
Dit brengt onduidelijkheid in de organisatie: wie doet wat? En wie is verantwoordelijk voor wat? De werknemers waren in ieder geval aardig van in de war; het was onduidelijk wie wat deed en wie wat moest doen.
En als je dan een project als maaltijden verkopen of zeep verkopen wil initialiseren, dan loopt dat stroef; de visies lopen namelijk uiteen.
Afijn, dat is in een notendop wat er nu speelt. Mijn rol was vooral de vinger op de zere plek te leggen en vertellen wat ik er van vond. Dat heb ik ook gedaan. Ook heb ik met twee board members (het bestuurlijk orgaan) gepraat en mijn zorgen gedeeld. Ik ben er zelfs een hele analyse over aan het opmaken; ook dat krijgen ze nog na gestuurd, met alle ongezouten waarnemingen van mijn kant op een rijtje. Hopelijk kan er een oplossing voor gevonden worden. Want als dat lukt, dan weet ik zeker dat die twee projecten ook gaan lopen als een trein.
Zo niet… tja. Het staat in de steigers. En meer kon ik als tijdelijke vrijwilliger gewoon niet uitrichten. Het is aan hen. En ik laat het aan hen.

Zou ik voor nog langere, onbepaalde tijd voor een project kunnen werken? Het antwoord is ja. Dat zou ik kunnen. Maar ik heb wel gemerkt hoe belangrijk het is om een Westers georiënteerd klankbord in de buurt te hebben. In Zimbabwe was dat Marieke; nu had ik de Deense Jens waar ik geregeld mee ging koffie drinken en kon delen wat ik raar, onacceptabel of juist opvallend leuk vond. Iemand die begrijpt waar je het over hebt; dat is wat ik dan wel nodig zou hebben. En dat is goed om te weten. Wie weet komt het er nog eens van. Maar dan alleen samen met iemand anders (op de achtergrond).

Incredible India. En dat is het hoor. Ga je naar het westen, kom je in de woestijn terecht; ga je naar het oosten, sta je ineens in de bergen. De diversiteit is ongekend. Men vergelijkt het weleens met heel Europa, want zo groot is het ongeveer wel. Wij Nederlanders verschillen toch ook aardig wat van de Spanjaarden? Of de Noren van de Grieken? Zo ook in alle streken van India. Alles heeft zijn eigen karakter, huidskleur en prioriteiten.
En de mensen, die zijn ook heel apart. Waar ze uren de tijd nemen voor het nuttigen van maaltijden, daar lijkt ondertussen elke seconde te tellen zodra de deuren van de metro open gaan. De maten worden heel anders gemeten.
De mensen zelf zijn erg aardig. Met name voor toeristen, maar die hebben dan ook een beschermde status. ‘Welcome to India!’, hoorde ik geregeld mijn kant op komen. Ze zijn vriendelijk en behulpzaam. Het is alleen jammer dat er een groot gebrek aan ‘common sense’ is; het groepsgevoel zodra men bij elkaar is. Dat het voor beide voertuigen voordeliger is als de een de ander even voor laat, in plaats van samen naar één plek te rijden en elkaar in de weg te zitten. Dat je beter eerst de mensen uit de metro kan laten stappen vóórdat je in stapt… een soort overlevingsdrang heerst, waarschijnlijk gevormd door de absurde overbevolking. Maar het neemt de vriendelijkheid zeker niet weg.

Het was een goede tijd. Nuttig, en ook erg leuk. Vele dingen heb ik gezien; mijn laatste trip was een bezoek aan de ge-wel-dig mooie Gouden Tempel in Amritsar. Ongetwijfeld een inspiratiebron voor 1001-nacht-sprookjes. Maar ook de bergen, de woestijn, Indoren en Varanasi waren stuk voor stuk heel interessante en mooie plekken om te bezoeken.

Men vraagt mij geregeld of ik al weer plannen heb. Om terug te gaan, of weer iets anders. Geen idee. Dat soort dingen komen met de tijd. Zodra ik nieuwsgierig wordt, beginnen zich vanzelf ideeën in mijn hoofd te vormen. En die werk ik dan weer uit tot plannen. Vooralsnog is het nog niet zo ver. Maar zodra dat punt er weer aan komt… lezen jullie dat vanzelf weer in het volgende verslag ;)

Groetjes, bedankt voor jullie interesse al die weken; hopelijk hebben jullie van het lezen net zoveel genoten als ik van het op papier zetten.

Tot het volgende avontuur!

Ben