De afrondende fase

Jawel, de laatste weken zijn ingeluid; de ‘uni’ zit weer in de maand, en dat betekent dat de vliegtuigmotoren zich al aan het warmdraaien zijn. Maar we stappen nog niet in hoor; eerst de boel netjes achter laten. U weet wel, al die beloftes nog even inlossen: dat kopje koffie drinken met die, nog even een hap eten met zus, nog een tempel bezoeken met zo…. (al dat soort dingen beloven, daar moest ik maar eens mee gaan kappen).
En ondertussen natuurlijk het project nog even goed weg zetten. Want ik ga weg, maar hopelijk kunnen we samen voldoende handvatten implementeren zodat men er zelf lekker mee verder kan.

Ondertussen dus nog een weekend in Indore geweest, bij die vriend van mijn broer. Dat was erg interessant. Dit project richt zich op de door de overheid en bevolking zelf uitgespuugde groepen mensen, die dus echt aan de (al dan niet spreekwoordelijke) Goden overgeleverd zijn. Zo ben ik bij een community met leprozen geweest; extra sneu natuurlijk, want als je geen vingers en tenen meer hebt, kán je ook gewoon bijna niks. De zorg bedroeg voornamelijk medicatie en verzorging van wonden, maar met name de zorg voor de kinderen (want sommige activiteiten lukken blijkbaar nog wel). Men wil voorkomen dat ook de volgende generatie verloren gaat.
Ook hebben ze verschillende groepen kinderen in een weeshuis wonen die het thuis nog slechter hebben; een van de schrijnende gevallen is de Banchra-gemeenschap, die als ‘traditie’ hebben om hun dochters vanaf hun twaalfde levensjaar als prostituee aan te bieden; met name aan truckers op de hoofdweg. Met alle psychosociale en lichamelijke gevolgen van dien natuurlijk. Dus die kinderen worden door hen opgevangen.
Het sprak me ontzettend aan. Het echte pionierswerk; ze proberen gewoon, met vallen en opstaan. Ik had er bewondering voor. De grote uitdaging is het aanbrengen van structuur in die hulpverlening. En tja, nu ben ik zo’n geschoolde hulpverlener…. wie weet. Een keer terug op bezoek kan altijd. En wie weet wat al niet meer.

“Even wat lezen nog, en dan lekker snurken”, dacht ik, toen ik de trein in stapte. Maar na de kennismaking met de jongen naast mij, die vertelde dat hij de Islam bestudeerde, heb ik het lezen van het boek maar geskipt. Dit is interessant..! Zeven jaren duurt die studie, en daarna nog een verdieping van drie jaar… hem verteld dat ik van Christelijke komaf was, en samen hebben we lekker zitten keuvelen over de zin van het leven. Want beiden waren we het er wel over eens: je kan wel roepen dat Hij voor je aan het kruis is gegaan en al je zonden toch wel vergeven zijn, maar dat betekent nog niet dat je niet je best hoeft te doen om NIET te zondigen. En we kwamen er op uit dat dit leven toch alleen zin heeft als je je best doet voor andere, minder bedeelde mensen?
Nee, ik heb hem niet gevraagd naar zijn mening over IS. Of over zelfmoordterroristen, of over de Jihad. Dat boeide me niet. Wat me boeide waren vooral de overeenkomsten in opvattingen. En aangezien ik er in geloof dat die overeenkomsten je juist stukken dichter bij elkaar brengt dan steeds maar weer de verschillen onder een vergrootglas te leggen…. Nee, niet iedereen met een baard en een gewaad aan is eng.

Binnen AAA loopt de spanning erg hoog op inmiddels. De directrice en Meneertje zijn momenteel een Koude Oorlog aan het uitvechten. Ze zijn niet ‘on speaking terms’ met elkaar (zelfs ‘on ignoring terms’), en elke conversatie mondt uit in bekvechten. En dat terwijl ze samen een organisatie zouden moeten leiden…. inmiddels heb ik er al het nodige over gezegd. Tegen beiden; afzonderlijk, maar ook tijdens de lunch waar iedereen bij is. Dat ik het erg onprofessioneel vind, en dat ik het erg vind dat de hele organisatie er onder lijdt. Ook tegen de board members ben ik daar heel eerlijk over. Al een maand is mijn conclusie ook dezelfde: of een van hen moet er uit, of ze moeten samen een keer een weekend ergens naar toe gaan en ‘ns stevig met elkaar gaan praten en tot een eenduidige strategie komen. Maar goed, dat zoeken ze zelf maar uit. Bij elkaar hebben ze zes universitaire bullen geloof ik, dus (en ook dat heb ik ze gezegd) ga ik er van uit dat ze toch op z’n minst zouden moeten weten hoe ze moeten samenwerken.

Inmiddels maken we met het project wel wat vordering. We hebben een evaluatie van de eerste productiemaand gehad. Ten eerste kwam er een compliment richting de twee koks; het eten was van goede kwaliteit, en de keuken was klaar voor groei. Dat was positief. Helaas was het aantal maaltijden echter nog niet gegroeid. Blijkt dat de twee jongens die de marketing op zich zouden nemen er geen bal aan hadden gedaan. Ze hadden 1000 flyers gekregen om te verspreiden; ze hadden er slechts 100 gebruikt. Van de een konden we dit nog begrijpen; die was erg druk met bezorgen en het fiatteren van alle inkomsten. Van de ander begrepen we het geheel niet, want die deed ogenschijnlijk niet zo veel. We hebben onze teleurstelling uitgesproken en gezegd dat we een extern iemand gaan aantrekken voor de taak van marketing. En die ene jongen die toch al niet zoveel deed? Die hebben we er uit gezet. Niets doen = wegwezen. Het was iedereen van tevoren duidelijk dat dit winstgevende business zou worden, en geen liefdadigheid. Dus dit moest het signaal dan maar zijn. De andere van de twee jongens, die wel veel heeft gedaan in bezorgen en geldzaken, die mag nog blijven. Die heeft tenminste nog hart voor de zaak.
Al met al hopen we met het aannemen van een externe marketing-persoon (een jong meisje, want dat schijnt goed te werken ;) ) het aantal maaltijden te gaan vergroten. Ook zal zij belast worden met de taak om de klantenkring van Soap On Demand (verkoop van vloerreiniger en zeep) aan te trekken, zodat ook die markt gaat groeien.
Die groei zal ik niet meer mee maken; dan ben ik alweer thuis. Maar dat geeft mij niet. Ik kwam hier om dit project te initiëren en op poten te zetten. Ik denk dat dat gelukt is. Het belangrijkste resultaat is dat de organisatie achter dit idee staat (lees: het is ook hun EIGEN idee) en dat ze het zien zitten om er echt wat van te maken. Daarmee denk ik dat mijn doel wel bereikt is. Hopelijk heb ik een katalysator kunnen zijn in een project wat gaat uitgroeien tot iets heel functioneels.

Wilden ze de website vernieuwen, en vroegen ze mij of ik de tekst wilde editen…. JAAAA!! Graag! Als een vis in het water, mag je wel zeggen. Ik kreeg allerlei documenten met tekst over de organisatie; vrijwel alles was slaapverwekkend uitgebreid, met veel nietszeggende vergapingen over ‘community’, ‘developing’, ‘initiating’ en nog meer van die loze woorden (hoewel… heb ik in de alinea hierboven het woord ‘initiëren niet zelf ook gebruikt..? Mmm… context. De context geeft woorden waarde; niet het woord zelf). Of ik daar een beknopte en informerende tekst van wilde brouwen voor de website. Nou, dat was een klusje, maar het ging. Veel knippen, plakken, weer knippen, verplaatsen, een kop, midden en staart….
Wat wil een bezoeker lezen als hij/zij de website bezoekt? Dáár gaat het om. Inmiddels is de webdesigner er mee aan de slag gegaan. Ben erg benieuwd hoe die website er uit gaat zien.

Aan die jongen die bij de bagagecheck zijn tas achter de mijne op de band wierp, vervolgens mij voorbij ging in de rij en aan het eind van de band op zijn tas stond te wachten, zou ik willen vragen…. Denk jij dat als jij mij voorbij gaat in de rij, dat jouw tas ondertussen ook mijn tas voorbij gaat op de loopband? Het antwoord hierop heb ik hem gegeven in de vorm van een tactisch schouderduwtje, toen mijn tas, zoals al te verwachten was, als eerste tevoorschijn kwam. Touché.

Dat was ‘m wel weer. Dit weekend nog even met vriend Jens de stad in; hij vertrekt maandag weer naar Denemarken. De laatste anderhalve week moet ik het he-le-maal zelf opknappen hier. Maar dat komt goed. Ik ken de stad, en de stad kent mij. We zijn al aardig bevriend geraakt.

Doei!