Adembenemend

Tjonge… wat heb ik Opwekking gemist, en Opwekking mij..! Het een kan eigenlijk niet zonder het ander, maar nu moest het toch even. Vanzelfsprekend zat ik met mijn gedachten ook geregeld in Biddinghuizen, waar men in de snacktent toch moet hebben gedacht wie nu dan toch die patat moest rond brengen. Maar ja. Die offers moeten soms gemaakt worden.
Overigens was mijn weekend ook een soort Opwekking op zich. Het uitzicht was Adembenemend, we hebben In de Bergen, Door de Dalen gelopen, Als een Hert dat Verlangt naar Water hebben we aan onze flessen lopen lurken, en misschien heette een van die dalen wel het Dal van Achor (weet ik veel; zou best kunnen). Overigens, en de kenners weten waar ik het over heb, stikte het werkelijk van de terebinten..!
Dus even resumé; ja, ik heb jullie gemist, en ja, ik weet dat jullie mij gemist hebben, maar we hebben wel allebei een erg mooi weekend gehad. En ik heb een goede reden om volgend jaar weer lekker mee te gaan naar Opwekking.

Inmiddels is er binnen de organisatie een heuse reorganisatie van start gegaan. Ik geniet me te pletter hier. Want ik meen hier zelf ook een aandeel in te hebben. Mijn strategie is namelijk heel eenvoudig, maar daardoor denk ik wel heel effectief: ik zeg hier namelijk wél alles wat ik vind. Het gegeven ‘want ik ga straks toch weer weg’ is voor mij namelijk een vrijbrief; ik heb niets te verliezen. En dan kan je dus lekker gaan graven in de organisatie, zonder enige schroom. En eerlijk antwoord geven op vragen die gesteld worden. Zo zijn er acht supervisors in dienst, die samen de shelters zouden moeten bestieren. Maar het viel me al vrij gauw op dat ze vrij weinig uitvoerden. Nog een paar keer goed opgelet, en… in feite deden ze ook écht bijna niets. Dus vertelde ik dat tegen de staf. Mja, dat waren ze wel met me eens. Hen gevraagd wat ze maandelijks verdienden, en nadat ik het antwoord had gehoord gaf ik aan dat ik dit best veel vond voor weggegooid geld. Mensen betalen die niets doen? Waarom? Inmiddels zijn meerdere supervisors terug gezet naar de rol van ‘care taker’, waarbij ze een soort nachtwakers in een shelter zijn. Doen ze in ieder geval nog iets; da’s al wat efficiënter.
Ook vond ik het aardig om eens te bevragen wat de kantoorstaf er nou van vond dat we tien dagen zonder Internet zaten, terwijl we er wel voor betaalden. Waarom betalen voor iets wat je niet krijgt? Is dat niet gewoon heel raar en stom? Ja, dat was ook wel zo. En hup, de volgende ochtend werd ik prompt door Meneertje ontboden om mee te gaan naar de Internet-jongetjes. Daar bleek dat mijn blanke huid vrij prijzig verkocht werd, middels het argument dat ‘deze jongen helemaal vanuit Nederland hier naar toe is gekomen om voor ons te werken en dat hij nu door jullie schuld geen Internet heeft’. Noem het chantage, noem het gebruik maken van de middelen die je in huis hebt  En toen was er ineens Internet.
Een geduldig mens ben ik van nature niet. Nu kan ik het hier meestal wel opbrengen om geduld te veinzen, omdat de cultuur dat van me vraagt, maar er zijn grenzen. Zoals het betalen voor werk(functie) of materiaal wat vervolgens niet geleverd wordt. Zeker binnen een organisatie waar men al de financiële eindjes aan elkaar moet knopen. Want ow ja, daar ben ik wél heel goed in: efficiënt met geld omgaan. Dit tezamen met die vrijbrief, mijn goede bedoelingen en het sociale sausje eroverheen maakt dat ze het volgens mij nog steeds wel leuk hebben met mij, haha!

Vorige week maar vast mijn afscheidsbedankje aangeschaft en aan de jongens van de shelter gegeven. Dat doe je normaal pas aan het eind, maar ik trok het toch echt niet meer… in de shelter hangt een flatscreen, en zoals het Indiase mensen betaamt wordt het volume altijd voluit aangezet. Want er bestaan maar twee standen: ‘uit’ en ‘maximaal’. Wat overigens ook geldt voor gas geven in een auto, het volume van een ringtoon en het ‘gewone’ praatvolume. In dit geval tot gevolg dat de speakers het inmiddels hadden begeven. Dus dat piepte en kraakte. Heb ik ze nu maar vast een kekke speakerset gegeven; een leuk cadeau, vonden zij ook, en… nu heb ik er de laatste vijf weken tenminste ook nog wat aan. Adembenemend voor het oor..! ‘Verlossing door het lijden’ vind ik mooi, maar er zijn grenzen.

Het project heeft een tijdje in rustig vaarwater gelegen. De overheid kwam maar niet met geld over de brug en dit nam best wat tijd en energie van de eindverantwoordelijken in beslag; wat wil je, als alle personeelsleden al twee maanden op salaris wachten…. Het stresslevel lag hoog. Ten koste van het project natuurlijk; logisch, maar dus wel even pech hebben. Inmiddels kunnen die vlaggen nu uit; het geld is binnen, de salarissen gestort, de lading ontladen. Een adembenemende verademing dus..! Inmiddels hebben we na wat onderhandeling en afweging het FIAT gegeven voor een Honda (..); ik bedoel dat we overeenstemming hebben bereikt voor de aanschaf van een scooter. Voor meer actieradius qua bezorging, zodat we meer maaltijden kunnen weg zetten vanuit de keuken. Ook de flyers zijn af, zodat we kunnen marketingen. Dus als het goed is gaan we vanaf nu meer en meer winst maken.
Ondertussen hebben we de eerste monsters voor de zeep-onderneming ook al bereid. Flessen + grondstoffen gekocht en een flessensticker ontworpen. De eerste klant wordt weer de organisatie zelf; ook gaan we op bezoek bij meerdere NGO’s in de buurt die natuurlijk ook vaak schoonmaken. We verwachten dat zij graag van ons willen afnemen als het goedkoper is en wij het dan ook nog afleveren. Maar goed… eerst maar eens beginnen.

Het wordt nog druk, die laatste weken..! Want ineens zijn er nog maar 3,5 weken over. En men spoort mij nu toch wel heel enthousiast aan om het er ook vooral van te nemen. Ze menen dat echt heel goed en aardig. En ik ga dat ook doen. dat voelt een beetje dubbel; enerzijds ben ik hier gekomen voor dat project en voelt het loyaal om hier veel te zijn. Maar aan de andere kant moet men er ook maar aan wennen dat ik er over een paar weken helemáál niet meer ben; door af en toe weg te gaan kunnen ze dat mooi trainen. Gaat overigens prima hoor, want die directrice (hoewel wat te afwachtend soms) heeft er aardig kijk op. En mijn strategie was meteen al om alle beslissingen door haar te laten nemen; dat gaat namelijk ook straks gebeuren als ik weg ben. Dus weg gaan is voor het project in feite niet schadelijk; juist alleen maar leerzaam. Top!

Dit weekend samen met mijn Deense buddy Jens naar Uttarakhand gegaan; een provincie die tegen de Chinese en Nepalese grens aan ligt. U raadt het al: de bergen! Oke mensen, dat was werkelijk adembenemend… ruimte, frisse lucht, en natuurlijk overal een uitzicht dat zo op een ansichtkaart kan. Één berg ontspanning..!
En ik heb dus mooi toast met pindakaas en hagelslag zitten eten daar. Want toen we in Almora aan kwamen, en bedachten naar welk bergdorpje zouden gaan om geheel van tourisme verstoken onze trektochten te gaan maken, kwamen we Andre tegen. Een Nederlandse man uit Wateringen, die he-le-maal gek was op wandelen. En hij ging naar Jageshwar… prima, gaan wij mee! Onderweg gaf Jens ons carte blanche om vooral in onze eigen taal lekker heen en weer te bomen. Ook dat was wel een verademing, weer een beetje Hollands praten. In Jageshwar de spullen gedumpt, en een tocht naar de top gemaakt. Mooi uitzicht natuurlijk, fotootjes gemaakt, en nog een bakkie thee gedronken. Waar zóveel suiker in zit dat je gerust nóg een keer op en neer zou kunnen, maar goed. Lekker gewandeld dus, en gerelaxt. En tijdens het ontbijt kwam Andre dus met de vraag of ik soms geen zin had in pindakaas en hagelslag; dat had hij (ja, een echte Hollander!) van huis mee genomen. Nou Andre, ik zeg geen nee 
… en natuurlijk stonden er weer talloze tempeltjes in Jageshwar. Ja hoor, heel leuk. Heb ze inmiddels wel een beetje gezien nu hoor. En overal staat een afgezant van Shiva, die jou voor een leuke financiële bijdrage graag wat positieve karma verkoopt. Nou nee, bedankt. Maar verder dus een erg verlichtende trip! Frisse lucht; ik weet nu weer hoe het ruikt.

Toeval bestaat niet. Ik geloof dat er een pad is die je gaat in het leven, en waarop je soms interessante wegbewijzering tegen komt. Zo ook in Delhi.
Ik was een paar weken vrij vroeg bij kantoor; ik bleek de eerste en de boel was op slot. De toevallig -of juist niet toevallig?- passerende buurvrouw, uitzonderlijk knap maar al dubbel en dwars getrouwd (dus die kant gaat het niet op mensen  ), vroeg of ik anders bij hen thuis een kop thee kwam drinken tot de collega’s zouden komen. Dit deed ik, en ik raakte met haar man aan de praat. Het was me al opgevallen –door de teksten aan de muur- dat ze Christelijk waren. Ik zei dat ik ook uit een Christelijk nest kwam. Het was gezellig, en al gauw kwam er een verrassende dialoog op gang:
Hij: “en, ben je al een beetje gewend aan het Indiase eten?”
Ik: “ja hoor; heb ik oktober al kunnen oefenen, want toen was ik nog in Kolkata.” En er bij verteld dat we toen de familie van Atheli bezochten, en dat mijn broer dus met een Indiase is getrouwd.
Hij: “laat me raden…. Ze hebben elkaar ontmoet bij Youth With A Mission..?”
Ik: “ja, klopt. Mijn broer is daar al jaren mee verbonden; hij heeft zelfs een tijdje in midden-India verbleven voor een internship.”
Hij: “ow, grappig. Daar kom ik vandaan. En ik ken de manager van YWAM daar; da’s een vriend van me. Wacht, ik bel hem meteen even.”
En na een korte bevraging over de telefoon: “klopt het dat jouw broer chauffeur is?”

En zo zat ik even later te telefoneren met een Indiase man die nota bene twee jaar geleden nog bij mijn broer gelogeerd had, toen hij op bezoek was in Nederland. Je verzint het niet. Ik werd natuurlijk ook meteen uitgenodigd om op visite te komen. Nu had mijn broer vóór mijn vertrek al gezegd dat ik dat zou moeten doen omdat ik dat interessant zou vinden (..), maar dat kon ik toen niet bevestigen omdat ik niet wist hoe het project zich zou ontvouwen… maar deze herkansing laat ik niet meer lopen. Dus komend weekend MOET ik weer op pad. Dit keer naar Indore. Ben erg benieuwd. Vooral omdat toeval niet bestaat en ik dus erg benieuwd ben waar dit mij nu weer gaat brengen.

Tegen de mensen die graag een lekker goedkope tatoeage in India willen laten zetten, zou ik willen zeggen…. doe het niet. Ik vind tatoeages normaal gesproken erg mooi. Maar hier leveren ze abominabel prutswerk. Vraag een kind van vier of hij een leeuw voor u tekent; nou, zo’n leeuw zag ik laatst op iemands arm geborduurd staan. Vreselijk.

Nou, ’t is weer mooi geweest. De volgende keer weer een nieuw verhaaltje!

Groetjes,

Ben