Uit de startblokken..!

Hello thuisblijvers!

Nou, het moment waar we allemaal op zaten te wachten dan wel smachten is hier; de aanvang van een serie verblijfverslagen is bij deze een feit. Geen reisverslagen, want reizen doe ik niet. Ik ben in Delhi, en de verwachting tot nu toe is dat dit zo blijft.
Tenzij... tenzij. Hoe ver kan je immers vooruit kijken? Er kan van alles gebeuren :)

De verslagen gaan natuurlijk niet op een vast ritme jullie kant op komen. Dat is mijn stijl gewoon niet. Het zou trouwens ook wel heel toevallig zijn als ik elke week net zoveel mee maak als de week daarvoor, dus… nee, ik kies het moment zelf wel uit. Is voor ons allebei beter, geloof me :) Timing is het sleutelwoord. En buiten dat... volgens de 'partial reinforcement'-theorie van Pavlov gaan jullie op deze manier gewoon veel harder smachten naar mijn volgende verslagen. En dat spelletje speel ik graag mee.

Maar genoeg van al dat geïntroduceer nu. Zoveel tijd hebben jullie niet. Let’s go..!

Turkish Airlines: 4 reeten..! De hardcore Maxim Hartman-fans hoef ik niets meer uit te leggen. Keurige maatschappij, goed eten, en eindelijk heb ik dan toch een keer Django Unchained gekeken. Wel balen dat mijn favoriete documentaire Air Crash Investigation wéér niet in het assortiment zat. Volgens mij juist ont-zet-tend leerzaam tijdens zo’n vlucht..! Overigens had ik, puur toevallig zittend naast de nooduitgang (7 reeten!), ook wel graag nog een summier uitlegje gehad willen hebben over het redden van die ca. 100 man die bij een eventuele ramp onder mijn hoede zouden gaan vallen; nou, nee, dat dan niet. Misschien waren ze gewoon niet van plan om neer te storten. Fair enough. Overigens dacht ik er, pal tegenover de stewardess zittend tijdens stijgen en landen, aan hoe tomeloos oergezellig deze vlucht had kunnen zijn als er ‘Easyjet’ op de buitenkant zou hebben gestaan. Maar goed. Je moet wat te wensen over houden :)

Hoewel Delhi mij niet vreemd meer is (het is de derde keer dat ik hier vertoef), weet ik dat vele lezers toch graag weer een boekje open zouden zien gaan over het straatleven hier… nou, vooruit dan. Laten we het beperkt houden; uiteindelijk blijft het toch een vrij eenzijdige belichting, aangezien bij jullie niet de onafgebroken stroom herrie en de gemêleerde geur van urine, uitlaatgassen en zweet ongevraagd en onontkoombaar je zintuigen binnen wordt geperst. Dan mis je toch iets. Maar een poging wil ik wel wagen.
De reisgids die ik bij me heb beschrijft Delhi wel aardig: ‘een intimiderende maar tegelijk verleidende, bruisende metropool’. Intimidatie 2.0, zeg ik. Er van uitgaande dat er in een stad plaats is voor 100% mensen, en er loopt hier voor 130% aan mensen rond, dan weet je dat dit eigenlijk niet past. Op de kleuterschool kreeg je immers ook niet het vierkante blokje door het driehoekige gat. Toch is men hier dagelijks bezig om vierkante blokjes door driehoekige gaten te persen; het past eigenlijk niet, maar het moet tóch. Zo druk als hier heb ik het vrijwel nergens anders gezien (Calcutta is de enige uitzondering). Voor de filmkijkers onder ons; duw op een vrij avondje Slumdog Millionaire in je DVD-speler en je hebt een vrij accuraat beeld van hoe het straatleven er hier uit ziet. Voor wie zelfs dát nog een te-ver-van-m’n-bed-show is…. Het lijkt een beetje op die straatjes in Aladdin. Op elkaar geprakt, kluwen waslijnen langs en door kluwen stroomkabels (dames, vergist u niet), overal raampjes, 130% mensheid, dingetjes, vuilnishopen, straatdieren…
Afijn. Happy hour, tijdens Koningsdag, op de Albert Cuijp. Zoiets.

Maar goed, we komen voor het project. Dus ik zal kort uitleggen wat ik kom doen. Vorig jaar ben ik bij project Aashray Adhikar Ahbiyan op visite geweest (www.homelesspeople.in). Vond ik interessant; ze hadden veel shelters (stuk of 16), die bij elkaar opgeteld plaats bood voor wel meer dan duizend dak- en thuislozen. Ze lagen daar veilig, ze kregen kleden voor de nacht en ze kregen thee; een veilige slaapplek dus. Elke dag weer, al 12 jaar lang. En in wintertijd nog extra shelters ook. Heel mooi..!
Maar… ik miste iets. Want wat gebeurt er verder met die mensen? Blijven ze voor altijd in shelters wonen dan? Of kunnen ze zich ook nog uit die situatie omhoog werken naar een weer wat meer zelfstandig bestaan? Persoonlijk zorgaanbod op maat dus? (sjonges, ik lijk wel een vakman!) Het antwoord was dat daar eigenlijk gewoon hel geld nog niet voor was. Mijn idee was dat daar gewoon nog helemaal geen methodiek voor was. Gewoon, de indruk die ik kreeg. Als SPH-goeroe pur sang, die daar best wel kijk op heeft :) Hoe dan ook, er gebeurde vrijwel niets mee. En dat vond ik erg zonde. Want er ligt voor een kapitaal aan talenten, intelligentie en creativiteit in die shelters te verdampen.
En die gedachte is het afgelopen jaar lekker gaan broeien en groeien in m’n hoofd, met als resultaat dat ik hier weer op visite ben.

Met een doel. Een eenvoudig doel, doch een interessante: kijken in welke mate er duurzaamheid kan worden aangebracht binnen dit project. En op welke manier. Want op dit moment zijn ze volledig afhankelijk van giften. Dus als die weg vallen (worst case scenario, zeg maar), dan blijft er vrijwel niets over. Hoe kan je iets creëren wat, onafhankelijk van de hoeveelheid giften, zelfvoorzienend werkt en dus niet afhankelijk is van giften? En dan nog het liefst een methodiek die niet op de doelgroep in zijn algemeen betrekking heeft, maar die mensen juist op persóónlijk vlak te begeleiden naar een meer zelfstandige, onafhankelijke toekomst. (het is mijn vak mensen, het is mijn vak..!) Goed, dit parkeren we even. Komende week hier mee verder. Eerst kennis maken :)

Want eerst moesten er kijkjes in de verschillende keukens worden genomen. Zo hoort dat; een beetje goodwill kweken. Een van de deals was dat ik een paar avonden/nachten mee zou gaan met de Night Out; met een afgeragd busje door de straten van Delhi scheuren, shelters bezoeken (soort controlerondes) én… mensen die op straat slapen aanspreken en kennis met hen maken. Vooral dit laatste is natuurlijk intrigerend… zo’n hoopje kleden waarvan je weet dat er een X aantal mensen onder liggen. Open en bloot, ontvankelijk voor elke misdaad die je je ook maar kan indenken. En als er dan kinderschoentjes naast zo’n kleed staan, dan vraag je je toch serieus af waarom jij al geïrriteerd raakt als je een keer met je sokken in iets nats gaat staan.
In de shelters is het iets beter; je ligt in ieder geval veilig. Maar zo’n plek waar mensen schouder aan schouder op een flinterdun kleedje liggen, en waar geen enkele ventilator opgewassen is tegen die verzengende zweetlucht, is het ook niet je-van-het hoor.. het liefst zou je ze terstond allemaal natte sokken aanbieden. (oke, slechte grap, maar er moet toch érgens gerelativeerd worden mensen..?). Het is boeiend om dit met eigen ogen (en neus…) waar te nemen.
En verder overdag op kantoor kennis maken met de kantoorklerken. Die trouwens erg begaan zijn en hard werken hoor..! Maar die kennismaking houden jullie van me tegoed. Jullie gaan dan kennis maken met de lieve directrice, de enthousiaste administratiejongen, het energieke Hoofd Social Work… en met Meneertje. Voorál met Meneertje. Want daar is iets mee, met Meneertje.

Hoewel de tax van twee pagina’s -ooit zelf bedacht dat dat een mooie lengte is- inmiddels is bereikt, weet ik dat iedereen nog een verlichtende uitsmijter verlangt. Daarom zal ik voor een keertje out of the box gaan met een vers ontsproten categorie: ‘tegen *** zou ik willen zeggen: …”. Want tja, ik ben niet zo direct aangelegd; ik zeg gewoon niet altijd wat ik denk. Ik ben namelijk iemand die het wél veel interesseert wat anderen van hem denken en daarom gewoon maar even niets zegt om de lieve vrede te bewaren. Zo ben ik, en die kous blijft wat mij betreft ook af zoals ie nu af is (?). Dat wetende van mezelf, ga ik me dus niet vermoeien met mensen direct aanspreken op hun gedragingen als dit niet zo nodig is. Maar soms is het wel een vermelding waard..! Vandaar dit initiatief. Well, forward with the goat:

Tegen dat meisje in het restaurant, dat eerst haar bestelling deed, er keurig op wachtte, daarna haar bord leeg at, de rekening bestudeerde en toen pas vrij geïrriteerd opmerkte dat ze de rijst best wel duur vond, zou ik willen zeggen… je hebt toch een menu kaart?? Prima als je het te duur vindt, maar zeg dat dan vóórdat je het bestelt. Of bestel het NIET… zo werkt namelijk een menukaart. Je mag kiezen..! Tjonge jonge, die wilde blijkbaar nog even laten zien dat ze heel recht voor d’r raap was of zo. Ik had meteen al zo m’n vermoedens… of het ook echt een Nederlandse was weet ik niet zeker, want ze sprak natuurlijk Engels. Maar ik had er gerust wat centen op in willen zetten.

En tegen die verkoper, die mij bij zich riep en vertelde dat ik toch wel wat disrespect toonde door geen hoofddeksel te dragen, en dat ik dus het beste bij hem even een tulband kon aanschaffen om mijn verblijf hier respectvol voort te zetten, zou ik willen zeggen… joh, begin jij eerst al jouw ca. 500.000.000 disrespecterende landgenoten die ook nog ‘kaal’ rond lopen zo’n leuke tulband te slijten. Zodra je dat voor elkaar hebt, ben ik de eerste die zich bij jou een kekke tulband laat aanmeten :)

Nog even het korte nieuws: 1) ja, ik ben nog gezond. Kan alles wat los en vast zit eten (en dat doe ik ook) en dat gaat gewoon goed, 2) ja, ik heb geregeld Internet en ben dus gewoon te bereiken, en 3) tenslotte het weer: rond de 25 graden en VEEL ZON 

Oke, tijd om dag te zeggen. Anders wordt het te gek :) Doei!!

Ben