Businesses go before the girl..!

Halloooo,

Nou, het was me weer een tijd hier zeg… drukke tijden! Echt gek, maar zo’n vooruitgang als die we nu aan het boeken zijn, die had ik me echt niet kunnen voorstellen. Dus dit belooft een erg positief verhaal te worden. Die wederom de twee A4-tjes zal overstijgen. Maar daar heb ik wat op gevonden. Merken jullie vanzelf. Daarrrr gaan we..!

VOORSTELRONDJE
Ik zou jullie nog voorstellen aan mijn collega’s hier. En terecht, want daar valt of staat de efficiëntie van mijn verblijf bij. We gaan ze een voor een af. Het bijzonderste bewaar ik voor het laatst.

De directrice. Wat een schat. Lief, heel sociaal en aardig, en een ontzettend brede blik op de (door haar zelf opgezette) organisatie. Het klikt als een (… mja… als wat eigenlijk?) tussen ons en de samenwerking is voortvarend. Topper!
De accountant. Altijd breed grijnzend, in z’n mooie pak. Werkt als een buffel, eet als een paard, en zingt als Imca Marina. Van die Hindi-jankliedjes. Ook een topper.
Het social work-opperhoofd. Een jongen van 28, die single is (wat in India betekent dat je niet getrouwd bent, maar wél een vriendin hebt..?) en van zichzelf durft te beweren dat andere mensen hem meestal vrij snel graag mogen. En terecht. Hij zei dat wij best veel gemeen hebben (want ik zei natuurlijk ook dat ik single was  ) en dat wij best goede maatjes kunnen worden. Wat mij betreft een prima idee.

En…. Meneertje. Daar is iets mee, met Meneertje. Ik ga geen namen noemen, want Meneertje is namelijk een slimme man. Dus het risico dat hij op zijn of mijn naam zoekt, dit verslag vindt en het in Google Vertalen deponeert is gewoonweg aanwezig. Meneertje geeft mijn verblijf binnen de organisatie een uitdagend karakter. Want Meneertje en ik liggen qua karakter ongeveer net zo ver uit elkaar als Tokyo en de maan (gewoon, omdat ‘van hier tot Tokyo’ een understatement zou zijn). Meneertje weet mij te irriteren op zodanige wijze dat mijn mond er telkens weer van open zakt. “Zei hij dat echt?!” Zo nam hij me mee naar een of andere meeting met iemand van Government. Het woord ‘Government’ maakt hem al blij. Alles waar status aan hangt, daar is hij fan van. Waarom ik mee moest wist ik niet, want het hele gesprek was in Hindi gevoerd, maar op de terugweg zei hij: “tjonge, ze zijn echt blij met mij.” Meneertje heeft mij vorige week zonder blikken of blozen een banaan aangeboden die ik nota bene zelf op de markt gekocht en mee genomen had. Een paar dagen terug las ik wat uit mijn Indiase reisboek; met een uitgestreken gezicht zij hij dat ik dat boek gerust dicht kon slaan: “alles wat daar in staat, dat kan ik jou ook vertellen; ik ben een soort Google. Ik weet álles.”. En ik overdrijf het niet eens. Met al zijn diploma’s en medailles zijn uitgestald boven zijn eigen bureau, waaruit op te maken valt dat hij kennelijk wat laat was toen tijdens de Schepping de ‘bescheidenheid’ uitgedeeld werd. En waar ik dus af en toe wat jeuk van krijg.
Maar meneertje is meer dan dat. Want hij heeft één kwaliteit waar hij me telkens weer weet te grijpen: daadkracht. Hij wist me, nog geen vijf minuten na binnenkomst en een jaar na onze eerste ontmoeting, al aan het werk te zetten om een verslagje over het functioneren van een Night Out te typen. Hij verzocht me vrij snel daarna om een analyse te maken van ‘wat ik hier kwam doen’. Een benadering die prima werkt bij mij. Daag me maar uit..! Want dan doe ik mijn best. Tijdsdruk, prestatiedruk… daar vaar ik goed bij. Ook anderen stuurt hij zo aan. En daarin prijs ik hem. Praatjes voor tien. Maar wel resultaatgericht. Dus dit wordt een interessante samenwerking denk ik.


HET WERK
Nog even volhouden mensen, zo dadelijk komt mijn tactische ingreep om dit ellenlange verhaal vol te kunnen houden.

Vorig jaar rees bij mij de vraag op waarom er toch zoveel mensen in Delhi dakloos zijn en op straat moeten leven. De schatting ligt tussen de 50.000 en 150.000 mensen. Dus ben ik op visite gegaan. Bij meerdere organisaties, waaronder het Indiase Leger des Heils (waar ik trouwens geen haar wijzer van ben geworden) en deze organisatie, Aashray Adhikar Abhiyan. Deze laatste vond ik het meest interessant. Vooral omdat het een organisatie was die ook echt bestond (..), en omdat ze erg professioneel over kwamen en echt in het veld werkten.
Het viel me toen op dat ze veel werkten met shelters en daar mensen opvingen. Dat ging prima, en ze openden shelter na shelter. Toen ik vroeg wat zij met de mensen persoonlijk deden, qua ontwikkeling op gebied van educatie, zelfvoorziening, werk, etc., zei ze dat daar geen geld voor was. Op zich logisch, want als er geld was werd er… weer een nieuwe shelter geopend. Ik vond dit te kortzichtig. Je kan niet mensen opvangen, in een shelter leggen en ze vervolgens geen vervolgbegeleiding bieden. Daarom ben ik gaan nadenken over manieren waarop je 1) geld kan genereren, om wel de financiële middelen daarvoor te hebben en 2) een manier te bedenken waarop je die mensen weer kan activeren om mee te doen in de normale maatschappij.

Twee weken geleden kwam ik. Ik werd dus meteen door Meneertje aan het werk gezet om mijn komst wat te verduidelijken. Nu zit ik daar op (SPH-analyses schrijven en dit met theoretisch kader omlijsten), dus dat deed ik. Vonden ze interessant, net als mijn idee: het opzetten van een leer/werkbedrijfje binnen de stichting, zodat je enerzijds geld kan verdienen en anderzijds de dakloze, werkloze mensen weer kan trainen in het doen van werk.
Vanaf dag 1 heb ik geen dag vrij gehad; het proces ging meteen lopen en we besloten meteen alle lijnen zo goed mogelijk uit te zetten. Daarover zo dadelijk meer. Maar nu eerst…. Pfff, even een koffiepuze hoor 


KOFFIEPAUZE……………… (ja ja, neem even de tijd, pak wat koffie, loop een rondje door het huis………………………………..(lekker he?)……………………………………… (de boog kan niet altijd gespannen zijn, toch?)………………………………………. (nou, ff leeg drinken die mok, dan gaan we weer verder)……………………………………………………………………………

Ja? Kunnen we weer? Mooi!


VERVOLG
We zijn met de staf bijeen gaan zitten en hebben, samen met een boardmember die er toevallig was, de mogelijkheden besproken. Al gauw bedachten we dat we dit wat commerciëler moesten aanpakken; niet alleen de daklozen zouden in dat bedrijfje moeten kunnen werken, maar ook werkloze mensen uit de buurt. Prima natuurlijk! Meerdere ideeen voor producten werden geopperd, maar ook de mislukte werkgroep van vorig jaar werd nog even aangehaald. Daar waren fouten in gemaakt (zoals het aan de daklozen in beheer geven van een bankrekening??) die we er nu uit zouden gaan filteren. Dat leek mij ook; toevallig heb ik namelijk ook wel wat ervaring met deze doelgroep. Dus ook ik wist wat ons te doen staat.

Daarna met een groep potentiële medewerkers van dit bedrijfje gebraimstormd over mogelijke producten. Ik heb het idee eerst gepresenteerd aan hen (foto’s komen nog  ) en toen…. gingen ze los. Laaiend enthousiast waren ze. Allerlei grote en kleine ideeen kwamen langs. Waarbij de directrice de handrem er geregeld op moesten gooien: we gaan het klein beginnen, en zodra we voldoende succes (= veel geld) behalen bouwen we pas uit. Maar dat iedereen zo enthousiast was, was al heel mooi. Ook de tweede meeting, met andere potentiele medewerkers die er eerst nog niet bij waren geweest, liep goed. Ook veel ideeen, en ook nu weer even die handrem af en toe aantrekken. Maar dat gaf niet; ze hadden inspiratie en wisten verrassend veel haken en ogen te noemen.

Dit is tot nu toe het strijdplan: we beginnen met een groep die een take away keuken gaat draaien. Er worden maaltijden gekookt op privé-grond (= geen kosten aan staanplaatsen etc.), en die worden van daar uit gedistribueerd aan klanten. Betalingen van klanten gaan louter digitaal, zodat de werkers GEEN geld in handen krijgen. De omzet gaat naar de organisatie. De organisatie betaalt de werknemers loon en investeert in materiaal en grondstoffen, en houdt de rest van de winst.
Die winst moet de duurzaamheid gaan worden van de organisatie; des te meer er verdiend wordt, des te zelfvoorzienender wordt de organisatie. En des te aantrekkelijker voor de overheid om ze te blijven ondersteunen.
Als de keuken goed draait, gaan we daarnaast ook een werkgroep starten die allerlei producten gaat vermarkten; ze denken aan juten boodschappentassen, kruiden op gezinsformaat verpakken en leveren en water bulk inkopen en klein verpakt verkopen als het in juni tophitte op straat is. De investeringen komen in den beginne nog uit mijn eigen zak (en die van Bert en Tante Ria, die tot mijn verrassing uit eigen beweging geld hebben overgemaakt  ). Maar op ten duur moet het natuurlijk zichzelf draaiende houden.

Daarom vind ik het ook lastig om donaties te vragen. Het is namelijk een testcase, en nog niet zeker of het gaat slagen. Dus of alle investeringen het echt waard zijn weten we pas later. Het is dus een gokje. En met mijn eigen geld durf ik dat wel aan, maar met andermans geld wordt dit toch weer lastiger…
Spannend he? 

Nou, wordt vervolgd. Niet nu, maar een andere keer. Nu nog even afsluiten met wat ontspanning.


NOTITIEBLOK:

* Royal Enfield. Wat een superbikes zijn dat… elke dag geniet ik weer van dat moment als iemand zijn motor aan trapt; die holle sound, dat stoere geplof en het charmante uiterlijk; alles klopt. Keihard genieten. Nog maar niet naar de motorwinkel; straks koop ik er nog plotseling een.

* Calibri. De ergernis om dit lettertype bevangt me en neemt grootste vormen aan. Wie, oh wie op deze aardbol heeft het in zijn knarretje gehaald om dit lettertype te ontwerpen?? Ik zal het jullie zeggen: het was Lucas de Groot (bron: Wiki). Hij heeft vast geen idee, zittend achter zijn desktopje, welk een ellende hij over ons heeft uitgestort met zulks verwerpelijk lettertype. Het zou mij niets verbazen als de sneltoets ‘666’ is. Nou, lekker puh voor je Lucas; dit staat mooi in Times.

* al meerdere bekende mensen heb ik, in India-vorm, ontmoet. Een Indiase Tom Hanks, een Indiase Thomas Berge, een Indiase Henny Stoel (of was dat gewoon Henny Stoel?), een Indiase Roger Federer… en zo ongeveer 2000 Prem Radakishun’s natuurlijk. Maar daar kunnen zij ook niets aan doen.

* Een dikke pluim voor de metro. Elke twee a drie minuten een volgende trein. Keurige krijtstrepen waar de deuren gaan stoppen, zodat mensen alvast –letterlijk- in rijen kunnen opstellen. Dagelijks meer dan een miljoen passagiers. En spotgoedkoop. Kijk, als ze dat nou kopiëren in Amsterdam, ben je ongetwijfeld van veel fileleed af.

* Mij gebeurt dat niet. Mij gebeurt dat niet. Mij gebeurt dat n…. Hé. Shit. Portemonnee weg. Ja, mij gebeurt dat dus wél. Gerold. En natuurlijk op die ene dag dat je pinpas er ook in zit, omdat je eenvoudigweg toe bent aan een nieuwe periodieke pinronde. Want dat is de Wet van Murphy.

En tegen die jongen, die zag dat de metro stampvol zat, er toch nog in probeerde te springen en welgeteld vijf minuten lang(!) de deur open hield omdat die niet kon sluiten, zodat de metro niet weg kon rijden, waardoor de volgende metro -die er inmiddels al aan kwam- óók vertraagd werd, zou ik willen zeggen…. als je was uitgestapt, had je in de volgende metro kunnen stappen en was je nog eerder thuis geweest dan nu.

En tegen die kennelijk verwarde meneer, die ineens op kantoor opdook(?) en rondliep met rood poeder op zijn vinger, inmiddels al een paar mensen had bestipt en mij nu naderde om hetzelfde met mijn voorhoofd te doen, zou ik willen zeggen….. NEE! Geen. Stip. Op. Mijn. Voorhoofd.

Doei!

Ben

PS1: jaja, foto's komen nog! Had vandaag het verkeerde kabeltje bij me... maandag allicht de goede :)

PS2: oke. Zaken gaan voor het meisje. Maar yeah... Morgen m'n eerste vrije dag..! Lekker ff trainen voor de Vierdaagse alvast. En da's nog niet eens een grapje ;)