Het vlees is zwak

Nou mensen, inmiddels begint het een en ander vorm te krijgen. Met de nodige leermomenten van dien hoor; uiteraard trap ik weer regelmatig in al die loze beloften van de Indiase medemens. Ze bedoelen alles zo goed, maar daardoor beloven ze meer dan dat ze kunnen leveren. Als er uit mijn eigen voorraad iets kapot is (wat vaak gebeurt met Chinese kwaliteit spullen) en dat laat ik dan weten, is er altijd wel iemand ‘die dat nog wel thuis heeft liggen’. Of “ow, wacht, dat repareren we wel; hoef je niet nieuw te kopen hoor!”. Goed bedoeld, maar er komt geen pepernoot van terecht. Daar heb ik dus weinig aan.
In het project komt dat ook een beetje terug. “Ja, vandaag en morgen gaan we die spullen kopen!”, en dat duurt dan gerust een dag of 5 á 6. Dat is wat ingewikkeld soms, want… wanneer kunnen we dan écht beginnen? Ook wat betreft de beloften van een X aantal klanten voor de take away keuken lijken wat te rammelen. Tijdens de berekeningen van kosten en baten kwam ik er vrij vlot achter dat we nog geen winst zouden maken met de genoemde aantallen. Maar op zulke momenten schiet mijn geheugen me altijd graag te hulp. Want die ene jongen zei dat we ‘met gemak 100.000 rupees per maand zouden verdienen!’. Hem dus maar gevraagd waar die 100.000 rupees dan bleven in onze huidige berekening. “Huh? Ow, ja, euh… even denken hoor…”. Dat soort conversaties geven me verminderde hoop. Dit vlees voelt nog wat zwakjes.
Maar er is hoop. Het blijkt dat de mond-tot-mondreclame in India nog steeds prima werkt en dat flyeren ook vruchten afwerpt. Dus we zetten in op ‘gewoon beginnen’, en hopen dat we gauw meer klanten krijgen. Meer klanten, meer winst. Ook zijn er al mensen beschikbaar die op provisiebasis klanten gaan werven. Nou ja, we gaan het mee maken. Mijn visie: als je niets doet heb je niets. Nu heb je in ieder geval kans op iets.
Het Water On Demand-project een beetje hetzelfde. Een beetje (komt ie! 1, 2, 3…) koudwatervrees nog. Dus heb ik er op aangedrongen om in ieder geval het water en de flessen te kopen, telefoons te kopen die nummers op de flyers te zetten, deze te laten drukken en die dan te verspreiden. Het balletje moet ergens beginnen te rollen, lijkt mij. Dus zie ik mijn rol vooral weg gelegd in het stuwen van het proces. Beetje druk op de ketel zetten en dingen heel concreet maken. Dat lijkt nu te gaan lukken.

Verder moeten zij het zelf doen. Het zijn hun ideeën, het is hun uitvoer. Want dat is mijn idee van ontwikkelingssamenwerking: als ik weg ben, moeten zij zelf de boel draaiende houden. Dus ga ik me niet met de uitvoer bemoeien, want dan neem ik verantwoordelijkheid op me. Vind ik wel leuk (heb ik namelijk lekker veel te doen en zo), maar… da’s voor het project niet goed. Want je kan beter iemand meteen die verantwoordelijkheid laten dragen dan dat ik het nu neem en het moet overdragen. Dan draag ik mijn ideeën over. En dat is in het verleden al te vaak gedaan en te vaak mislukt. Hun ideeën, zelf doen, zelf verantwoordelijkheid nemen.
Mijn rol? Ach, da’s zo simpel…. Ik hoef geen kapitaal te brengen; dat is er namelijk allang (!). Er is echt genoeg kennis en capaciteit in India. Alleen vaak nog niet zichtbaar; ik hoef het alleen maar aan te boren. Eerst mensen uitnodigen zelf met ideeën laten komen. En daarna sturing geven aan het concreet maken van die ideeën. Door duidelijke doelen te stellen en acties te benoemen/beschrijven. En daar heb ik nou vier jaar hard voor gestudeerd 

Goed. Inmiddels is het lijf ook weer herstellend. Vorige week bekroop mij kennelijk een bacterie die mijn immuunsysteem nog niet kende, en die vond dat het tijd was voor een vaste relatie. Met het toilet. Nou, daar word je vlees best zwak van, mag ik wel zeggen. Ik kon nog wel functioneren, maar veel meer dan dat zat er niet in. De Indiase medicatie gaf weinig soelaas. Toen maar gegrepen naar die doxycycline die ik nog in m’n tas had zitten: na een dag was het al klaar..! Wat een wondermiddel zeg. Gelukkig heb ik er nog aardig wat van over. Voor een eventuele volgende vaste relatie.

Vorige week ben ik dichter bij de Taliban en IS geweest dan ooit tevoren. Nu niet schrikken; het is bij praten gebleven. We gingen op bezoek bij een heus vluchtelingenkamp. Vluchtelingen uit Pakistan. Uit een deel van Pakistan dat voorheen aan India behoorde, maar nu onder Pakistaans en dus Islamitisch regime staat. De Taliban zwaait er de scepter, en IS houdt er inmiddels ook huis. De Hindoestaanse Indiers (die er dus al woonden toen het gebied nog India was) zijn het dodelijke mikpunt. Dus vluchten ze. Voor hun leven. Deze vluchtelingen houden zich op in Delhi, in de hoop enige vorm van amnesty te krijgen. Vooralsnog duurt de huidige status quo al een jaar of vijf. Dat begint al aardig op Nederlandse politiek te lijken, zeg ik..!
En tuurlijk, als er een blanke bij zit komt er natuurlijk wat tactische retoriek op tafel. Maar de kern van het verhaal was wel het onomwonden feit dat hun families in Pakistan op de vlucht of dood zijn, en dat terug gaan voor hen geen optie is. Tot die tijd… overleven. In tenten. Geimproviseerde schooltjes, keukens, wasplaatsen langs de Yamuna-rivier (lees: je kan je dan beter NIET wassen…) , van afval gemaakt speelgoed….
En opvallend veel zwangere vrouwen. Want slim zijn ze wel. Kinderen die in India geboren worden zijn namelijk Indiaas staatsburger en mogen niet worden uitgezet. Dus is de opdracht voor de meisjes duidelijk: de broedmachine moet draaien, op volle toeren. Want door het percentage Indiase staatsburgers op te schroeven, vergroot je kans op amnesty op basis van familiebanden.
Noem het slim. Noem het dieptriest dat dit de wereld is waarin we leven. Dat mijn paspoort, gegeven uit genade omdat ik in Nederland ter wereld kwam, op die plek goud waard is. Dat geeft te denken. Leuk hoor, dat ‘verbreden van je horizon’, maar het binnen sijpelen van deze werkelijkheid is terdege een schaduwkant van het verhaal.

STADIUM 3: Helaas moest ik Tarek meer dan een week lang in de steek laten, vanwege gezondheidsredenen. Mijn gezondheid dan; die van Tarek was toch al niet meer te redden. Zijn vlees was toch al zwak. Dit weekend was het weer zover; ik deed mijn wandel. Maar… Tarek was er niet meer. Hij was niet meer te traceren. Er moet een vuilnisophaaldienst zijn geweest die hem een plechtige afvalcrematie gegund heeft. Of waren die stapels stenen juist zijn graf? Geen idee. Wat ik wel weet is dat dit topic nu klaar is. Tarek heeft zijn ontbindingsangst overwonnen en heeft zich bij zijn voorouders geschaard. En wij hebben hem, op het nippertje, nog een podium kunnen geven. Want niet zoals al die hondjes die fijn in gezinnetjes opgroeien, heeft Tarek als straathond die liefde gekregen die hij wel verdiende. Nu dan toch, via deze weg. En hoe fijn was het, om een paar jonge, levende nabestaanden van Tarek te zien kwispelen langs die weg. Het leven gaat door..!

Tegen de nabestaanden van Tarek, die kwijlend en kwispelend langs de kant van de weg zaten, zou ik willen zeggen… kijken jullie wél uit met oversteken?

En tegen die kapper, die me naast een kapbeurt, scheerbeurt en gezichtsmassage ook nog een zodanige bovenlichaam-massage gaf dat hij me daarbij zowat een dwarslaesie bezorgde, kennelijk in de hoop dat hij daarmee die extra fooi binnen zou harken…. Weet je, doe maar niet meer. De volgende keer gewoon knippen, scheren en gezichtsmassage. Die fooi krijg je toch wel, maar mijn rug moet nog langer mee.


PAAR ONELINERS NOG

Alle Indiase mannen die hun haar trachten rood te verven lijken, en dan ook echt geen enkele man uitgezonderd, steevast op Vlugge Japie.

Indiase mensen denken dus echt (!) dat als je hen taaltechnisch niet verstaat, dat je het vanzelf wel gaat verstaan als ze het nog een paar keer in het Hindi tegen je zeggen….

Als je graag boeken leest waarbij je het na een paar bladzijden al niet meer wil weg leggen, en waarbij je na ieder hoofdstuk denkt: “aaaah, nou, nog eentje dan!”, dan raad ik je van harte de boeken van Harlan Coben aan.

VAMOS A LA PAPAYA!!! (pfff, wat lekker zeg…)


Dat was ‘m wel weer voor nu. Als het goed is ga ik komend weekend even weg uit Delhi; heb even een defragmentatie van gedachten nodig. Ik verklap nog niet waar naar toe; dat lezen jullie de volgende keer wel weer 

Groetjesssss!

Ben