Nou nou, da’s niet mals..!

En ineens liet hij de bijl vallen.
Ik was later op kantoor, want ik was met de nachttrein terug gekomen uit Varanasi. Met de slaap nog in mijn ogen en tussen de oren zag ik al dat Meneertje alleen op kantoor was. Onverwijld werd ik uitgenodigd voor een gesprek. Dit werd een gesprek van ruim een uur. De inleidende vraag (“hoe gaat het met het project?”) bleek slechtst de ontsteking van een bom die blijkbaar al een tijd op tikken stond en eens moest gaan barsten. Nu waren hij en ik alleen. Dit was de tijd. Hij liet de bijl vallen; hij had niet eens de tijd genomen ‘m bij te slijpen.
Het blijkt nu dat er organisatorisch iets vreselijk mis is. Er blijken twee kampen te zijn: Meneertje, en de rest van de staf. Hij stak van wal over alles en iedereen, en wat er al dan niet mis ging. Maar ik moest wel een ding begrijpen: hem trof geen enkele blaam. Hij typte zelfs zijn eigen naam in op Google (..), om mij te laten zien hoe ontzettend integer hij wel niet bekend stond. Ook werd de Zwarte Piet steevast richting de anderen gespeeld; later in de auto, met de directrice op de achterbank, ging hij er zelfs mee door en noemde daarbij ook doodleuk haar naam in derde persoon. Af en toe raakten ze daardoor in het Hindi verbaal flink slaags met elkaar. Niet bepaald mals dus. En ik zat er maar bij.
Het boeit me niet wat mensen tegen me zeggen. Ik registreer alleen. De manier waarop mensen dingen zeggen of interactie voeren met elkaar zegt mij namelijk genoeg over hoe de zaken er voor staan.
Als ik terug kijk naar mijn tijd in Zimbabwe, kan ik concluderen dat er nu hetzelfde gebeurt als toen: kennelijk heb ik het vermogen om binnen afzienbare tijd een reeds bestaande Koude Oorlog binnen een organisatie, bedekt met een doofpot van allerlei mooie en idealistische praatjes, bloot te leggen. Hoe? Tja… ik denk doordat ik mezelf de vrijbrief geef om heel inhoudelijke en kritische (door)vragen te stellen en niet tevreden te zijn met het eerst gegeven antwoord. Graven wil ik; ik wil weten waarom dingen gaan zoals ze gaan. Misschien ben ik ook wel te nuchter om niet meteen tevreden te zijn met die idealistische kletskoek; ik wil niet weten hoe geweldig de visie is; ik wil zien wat het beleid oplevert. Die vrijbrief ontleen ik aan mijn tijdelijke verblijf hier; ik ga toch weer weg, dus wat heb ik te verliezen?
Erg boeiend. Want nu ik deze wond met mijn kritische voetnoten heb open gereten, voel ik me ook geroepen om er lekker in te gaan poeren. Prima, ga ik me ook een beetje bemoeien met het beleid. Want daar ben ik het op meerdere punten ook echt niet mee eens. Want alles kan beter. Alles. Dus als ze me eerlijke vragen stellen… krijgen ze eerlijke antwoorden.

Hee, een dronken shelterbezoeker maakt ruzie met een andere bezoeker..! Hop, even er tussen. De dronken man wordt weg gestuurd; ik stuur die ander naar de slaapzaal. Lekker, even ingrijpen..! Niet dat ze me verstaan of zo, maar dat ik een kop groter ben werkt afdoende.

En dan mijn bezoek aan Varanasi. Want ik moest even een weekendje weg; even de gedachten op iets anders zetten. Nou, dat lukte daar wel..! Meteen maar naar het meest intrigerende item: de ‘Burning Ghats’. Langs de oever van Varanasi (waar de Varuna en Asi de Ganges in stromen; Varanasi is dus een samentreksel van twee rivier-namen) zijn zo’n honderd ghats gelegen; trappen naar de rivier toe, waar mensen zich wassen. Elke ghat heeft wel een eigen betekenis. En twee daarvan hebben de functie om overledenen te cremeren. Want als je in Varanasi overlijdt en gecremeerd wordt, ontvang je meteen je Moksha; vrij vertaald een soort zevende hemel, zonder eerst de eerste zes te hoeven doorlopen. En tja, wie wil dat nou niet?? Elke dag worden er in Varanasi 200 tot 300 crematies uitgevoerd (!). 24 Uur per dag.
Nou, da’s best indrukwekkend. Na een ceremonie van veel bloemetjes leggen, gebedjes, Ganges-water sprenkelen en nog een laatste doop van het lichaam in de Ganges, wordt het lichaam, slechts gehuld in een wit laken, op een brandstapel gelegd. Hup, een paar briketten er tussen, een paar blokken hout er boven op… en de fik er in. Nou, geloof me, als de wind dan toevallig jouw kant op staat wordt je wel licht onpasselijk hoor. Zeker als het laken als eerste vlam vat en het halve lichaam zichtbaar wordt. Dan zie je dus het lichamelijke effect van verbranding. En dat gaat hard mensen… hoe langzaam het Tarek verging met zijn ontbinding in de felle zon, zo spoedig verbrandt een menselijk lichaam op een brandstapel. Het malse is er vrij vlot van af. De eerst volgende keer dat ik een stuk vlees op een barbecue zie liggen schroeien zal ik wel een momentje terug denken aan Varanasi.
Maar dat is nog niet eens het vreemdste. Want op ten duur, en dat klinkt gek maar het is zo, raak je gewend aan dat gezeul met dode lichamen en het lopende-band-werk bij die brandstapels. Het wordt pas gek als er op een bepaalde plaats een crematie plaats vindt, met huilende familieleden er om heen etc., en dat er dan tien meter verderop jongelui vrolijk joelend een potje cricket aan het spelen zijn. Of dat er twintig meter naast de crematieplaats (waar dus die dode lichamen nog een laatste doop krijgen) een echtpaar gezellig hun tanden staat te poetsen in datzelfde water. ALLES gaat door elkaar. De dood en het leven, verdriet en plezier; het gaat hand in hand. Het relativeerde de dood, vond ik.
Tijdens zonsopgang een boottochtje gemaakt ook. Ik was alleen met de roeier. En zo zie ik het graag. Want dan komen de interessante gesprekken op gang. Eerst natuurlijk die -tot aan het irritante toe- standaardvragen: “where are you from? Niederland? Ow, nice country!”. Maar daarna was het mijn beurt. Waar HIJ vandaan kwam. En hoe oud HIJ was. Dat was verrassend voor hem. Een toerist die in hem geïnteresseerd was. Daar gaat het mij ook om; connecten met mensen. Veel interessanter dan dat geklets over jaartallen over ghats. Wat ik nu weet is dat Suranj geen moeder meer heeft, een vader die psychisch onstabiel is en dat hij nu dus de kost verdient voor zijn vader en drie zusjes. En dat hij daardoor nooit de kans heeft gehad om te studeren en nu dus aangewezen is op het over de Ganges roeien van toeristen. 20 Jaar jong. Ik zag de uitzichtloosheid in zijn ogen, en dat vond ik vreselijk. Die uitzichtloosheid van ‘nog zeker 40 jaar roeien’ en ‘geen andere mogelijkheid hebben dan dit’. Ook op die momenten weet je dat jouw paspoort goud waard is.

En tot slot het project. Dat waar we voor gekomen zijn. Afgelopen donderdag is de keuken van start gegaan..! Het inrichten ging heel houtje touwtje, en het koken eigenlijk ook. Met wat eenvoudig basismateriaal zijn ze begonnen, maar ze wisten er toch aardig raad mee. Wel leek het naderhand alsof er een bom ontploft was in de keuken; de jongens die nu die keuken runnen weten weinig af van structuur en orde. Maar wél van hard werken. De eerste dag hadden we 16 klanten; de dag daarna alweer 29 klanten. Dit is de afgelopen dagen stabiel gebleven. Er werd eerder nog hoog van de toren geblazen ‘dat dit aantal heel snel zou stijgen’, maar ook die loze belofte laat ik maar voor wat het is. Dit is slechts het begin.
Het is dezer dagen natuurlijk best spannend allemaal. De een wil eerst orde aanbrengen in de keuken, zodat we echt goed klaar zijn voor de grote orders; de ander wil dat niet afwachten en wil nu al gaan flyeren etc. Zoveel mensen, zoveel wensen. De directrice en ik staan nu nog even aan het roer, om gecontroleerd de eerste kinderziekten er uit te werken. Want zo mals verloopt het natuurlijk nog niet. Zo waren de twee keukenbroeders verbaasd dat er een pan verdwenen was. Ik zei ze dat ik dat niet was. Want de keuken is ingericht in een shelter vol nieuwsgierige daklozen, en ik had al meerdere keren de keuken onbeheerd en met open deur aangetroffen. Dus dan is het logisch dat er dingen verdwijnen. Dat soort dingetjes moeten nog even op zijn plaats.
Woensdag gaan de jongens de keuken uit; die gaan flyeren en klantenkring opbouwen. Amid, onze metroseksuele lapdancer, wordt omgedoopt van shelterbeheerders tot kok. Want hij heeft wél die structuur en orde in zich, dus dan staat de keuken ook stevig in de steigers. Dan zijn de rollen goed verdeeld en kunnen we gaan uitbreiden.

En gauw door naar project nummer 2: drinkwater inkopen en doorverkopen. Schijnt ook lucratief te zijn en daar zijn ook goede ideeën over. Ben er benieuwd!

NOG WAT DINGETJES

Een aardbeving van 7.9 in Nepal betekent een aardbeving van 5.1 in Delhi. Nu heeft iedereen in Delhi hier wel iets van gemerkt…. behalve Ben Baartman, haha! Ik was onderweg met de metro, en stond me alleen te verbazen over het slakkentempo waarop de metro reed. Bleek achteraf natuurlijk dat dit voor de veiligheid was. Tja, weet ik veel… ik woon niet in Groningen. Geen idee hoe zoiets voelt. Overigens had de aardbeving voor Delhi weinig gevolgen: het meeste was hier toch al kapot.

Tatoeages vind ik erg mooi. Maar niet als ze in India zijn gezet. Pfiew, wat lelijk zeg… goedkoop is duurkoop, denk ik.

Moksha… leuke naam voor vruchtensap..! “Schat, de moksha is bijna op. Neem ff twee nieuwe pakken mee, oke?” “Mag ik 5 bier, en een moksha voor de BOB?” Denk dat hier wel een mooi conceptje in zit.

Het komt mij dus voor dat ik een boek aan het lezen ben, en dat de lichamelijke beschrijving van de hoofdpersoon precies overeen komt met die Deense jongen waar ik geregeld mee om ga. Dus die heet vanaf nu Simon Prins uit ‘Vals Licht’. Best vreemd, als je je bedenkt dat die hoofdrolspeler in het boek een notoire hoerenloper is. Maar goed, het is niet anders.

Op de rails van de metro lopen kost je INR 150 boete; spugen in het station is daarentegen iets duurder, dat kost namelijk INR 200 boete. En tegen de deur van de metro leunen kost je INR 2000 boete, terwijl je slechts INR 150 boete krijgt voor het op het dak van de trein zitten (?).


Voor de mensen die het fijn vinden dat ik weg ben: ik blijf nog bijna zeven weken weg..! En voor de mensen die mij ontzettend missen…. we zijn inmiddels over de helft..!

Groetjes,

Ben